السلام علیک یا ابا عبدالله الحسین

سالها و عزادار حسین علیه السلام بودم . 
در بین جمعیت حسین چی اتفاقاتی افتاد و چیز هایی دیدم که پس از آن دیگر به مسجدی نرفتم . . . 
ریا کاری و و رویی خصلتی است که من را از از این جمع بدور کرد . 
در مجلسی - دیدم که رییس آن مجلس یا سر دسته آن مجلس در حضور استاندار - چنان ناله هایی میزد که هیچ گاه از او ندیده بود . . . 
تملق های پی در پی در میان روضه و خواندن زیارت عاشورا بود که به سمت استاندار روانه میشد . 
و این آخرین مجلسی بود که در آن حضور داشتم . . . 
بعد ان هر جا رفتم - اول به پایش دور و بر پرداختم - و چه سخت است ببینی فردی بخاطر توجه دیگران نماز میخواند با صدای بلند . . . 
یادش بخیر - در امامزاده نشسته بودیم - در جریان ضبط مستندی بنام داد و بیداد . 
فردی وارد شد که به زمین خواری مشهور است - 
مجلس ، مجلس عزای مولای آزادگان - جمعیت پر . 
این فرد در نار ما جایی پیدا کرد و در آن ازدحام جمعیت که همه چهار زانو بودند - ایشان با صدای بلند تکبیری گفت که همه نگاهش کردند و به نماز ایستاد . 
این نماز خواند در ساعت 10 شب (پدر فصل پاییز) بقدری برایم چندش آور بود که به فیلمبردار اشاره کردم دوربین را روشن کرده و از وی و نمازش فیلم بگیرد . . . و  چه جالب که نماز چهار رکعتی 5 رکعت شد 
و تمام هواس او به هر جایی بود جز نماز . 
این بود که دیدم امامزاده هم جای من نیست . . . 
تنها ماندم 
. تنهای تنها . . .